تشنه آب فراتم آب می خواهم حسین

جرعه ای از آن می نایاب می خواهم حسین

بر مشامم می رسد هر لحظه عطر و بوی سیب

شمه ای از آن نسیم ناب می خواهم حسین

بر دلم ترسم بماند آرزوی نوکری

بر سر خود سایه ی ارباب می خواهم حسین

هر کسی از ناتوانی تاب می خواهد ؛ولی

من دلی در روضه ات بی تاب می خواهم حسین

جز درت هرچه در امید واری  بسته شد

از تو ای لب تشنه فتح باب می خواهم حسین

تشنه ی آب فراتم ،آب نه ...بلکه دلی

از شراب معرفت سیراب می خواهم حسین

نوکر ازدریای لطفت خواست لطفی بی کران

من در این دریای غم گرداب می خواهم حسین

بنویسید دگر بروی سنگ لحدم 

من فقط عشق حسین ابن علی را بلدم

ننویسید که ناکام شده به عالمین

بنویسید که طپش های دلم گفته حسین

ننویسید که پرپر شده همچون گل یاس

بنویسید شده مست و خراب عباس

ننویسید که از روز ابد مذهبی ام 

بنویسید که تا روز ابد زینبیم

ننویسید که مست از قدح ساغریم

بنویسید که همواره علی اکبریم

ننویسید که جان داد دگر بر سر دوست

بنویسید که مجنون علی اصغر اوست

ننویسید گنه پرده مهتابش شد بنویسید سینه زن اربابش شد

ننویسید ندارد به جهان خانه و جا بنویسید ماواش شده کرببلا

ننویسید که او نوکر بدعهدی بود بنویسید که او منتظر مهدی بود

یا ابا صالح المهدی ادرکنی (سهراب سپهری)

هـر چـنـد گــنـاه مـا دلـــت  آزارد  /  لـطـف و کرم تـو بـر سـر ما بـارد
یک چیز ز نـوکـری  خود فهمیدم  /   اربـــاب هـوای نــوکــرش را دارد

سرم خاک کف پای حسین است

دلم مجنون صحرایحسین است

بود پرونده ام چون برگ گل پاک

در این پرونده امضای حسین است

بهشت ارزانی خوبان عالم

بهشت من تماشای حسین است

به وقت مرگ چشمم را نبندید

که چشم من به سیمای حسین است

تمام هستیم باشد دل من

که لبریز از تولاّی حسین است

در این عالم تمنّایی ندارم

تمنّایم تمنّای حسین است

چراغ از بهر قبر من نیارید

چراغم روی زیبای حسین است

خوش آن صورت که در فردای محشر

بر آن نقش کف پای حسین است

از آن با گریه دائم خو گرفتم

که اشکَم دُرّ تجلاّی حسین است

دلی جای خدا باشد که آن دل

پر از نور تجلاّی حسین است

نترسانیدم از روز قیامت

قیامت قدّ و بالای حسین است

استاد سازگار

بنویسید مرا مست ابا عبدالله

گریه کن ؛عاشق دربست اباعبدالله

منکه از مادر خود تا به ابد ممنونم

که سپردست مرا دست اباعبدالله

پدرم یاد به من داد حسینی باشم

نوکرش باشم و پابست اباعبدالله

به یل ام بنین حضرت عباس قسم

هست، هستی من از هست اباعبدالله

هر کجا حور و ملک بود که جنت نبود

جنت آنجاست که بنشسته اباعبدالله

بارها گفته ام و بار دگر میگویم

بنویسید مرا مست اباعبدالله

حامد الواری

_{بگیر بال مرا باز در هوای خودت}

_{مرا ببر به کنارت، به کربلای خودت}

_{نفس بزن که مذابم کنی در این شب‌ها}

_{نفس بده که بسوزم فقط برای خودت}

_{دلم کتیبه‌ی اشعار محتشم شده است}

_{بزن به سینه‌ام آتش، بهروضه‌های خودت}

_{از آن زمان که به پایم نوشته شد، این زخم}

_{نشسته بر جگرم داغ بوریای خودت}

_{وصیتم شده آقا! مرا کفن نکنند}

_{مگر به پیرهن مشکی عزای خودت}

_{حسن لطفی}

یوسف بیزار تو بازار ندارد

عاشق تو از خود اختیار ندارد

مات نگاهت شده تا صبح قیامت

آینه هم فرصت تکرار ندارد

کرده بلندم سری که حلقه به گوش است

جرأت پرواز مرا دار ندارد

پشت هر دری که بوده نام تو رفتم

دربدری شما که عار ندارد

خواستن کرببلایت شده کارم

تذکره ای کن حواله کار ندارد

بهتر آنکه از دهنِ آب بیفتد

آن لبی که از حرم، غبار ندارد

نخل اگر نخل جگر دار تو باشد

جز جگری  پاره پاره بار ندارد

پهن کنید اشک مرا پای محرم

سینه زنت روز و شب قرار ندارد

شاعر :‌رضا دين پرور

قرعه ي من را بزن بنام خود امسال

تا بزنم باز برای تو پـــر و بـــــال

ارث رسیده به من از عــــــالم بالا

از همه ی صورت تو مشکی این خال

چشم من از گریه ها که حال می آید

از هوس سینه زنی می روم از حال

فرش عزای تو شده شهپر جبریل

حزن لبت قائله ای داشت به دنبال

ریخته دور بدنت یک دهه مضمون

کاش بیفتد ز سر قافیه خلخال

فکر نمی کرد کسی داشته باشد

پیرهن پاره تو این همه جنجال

می رسد از نیزه تو عطر خوش سیب

پاشده از حنجر صحرا عطشی کال

کاش مادرت فقط نیامده باشد

این شب جمعه، حرم، حوالی گودال

شاعر : رضا دين پرور

از نام تو کرانه باور درست شد

از شور تو تجلی محشر درست شد

آتش گرفت سینه ی من از مصیبتت

عشقت به سینه رفت و مقدر درست شد

آدم که خاک بود و تو جان بوده ای به او

از لطف توست خلق مکرر درست شد

من یک حسین گفته ام و مست گشته ام

مهرت به سینه چند برابر درست شد

یک قطره از کنار لبت ریخت بر جهان

صدها هزار عطر معطر درست شد

اشک تو در پیاله ی هستی شراب شد

بهروصال باده و ساغر درست شد

ارباب جان غلام شدن بهر تو خوش است

از لطف تو هزار چو قنبر درست شد

یک نخ ز پای چادر زینب جدا شد و

از بهر هست چادر و معجر درست شد

تا دور تو بگردد و طوف حرم کند

اصلا زمین و هست مدور درست شد

یک زره از غبار تن تو به عرش رفت

شمسی وجود یافت ، منور درست شد

در روز حشر گر که بپرسند هر سوال

خواهد رسید نغمه ز مادر : درست شد!

ما سینه می زنیم که زهرا نظر کند

خاک من از غبار همین در درست شد

عالم چوخواست خلق کند رب ذوالجلال

یک یا حسین گفت و سراسر درست شد

از روی طرح چشم تو یوسف کشید وباز

چشم سیاه توست که بهتر درست شد

شاعر: محمد علي رضاپور

نشان زچشم خمارم بگیر ای ارباب

زکف تمام قرارم بگیر ای ارباب

ویا اجازه بده بهر تو بمیرم من

و یا نشان و تبارم بگیر ای ارباب

محرم آمده و من دوباره بی تابم

سرم فدای نگارم، بگیر ای ارباب

دوباره سینه زنانت سیاه پوشیدند

بغل میان قرارم بگیر ای ارباب

اگر تو روضه نخوانی چگونه گریه کنم

بیا و روضه کنارم بگیر ای ارباب

تمام سال برای تو روضه می خوانم

غبار از دل زارم بگیر ای ارباب

تو آتشم بزن از روضه های سنگینت

به زیر دست شرارم بگیر ای ارباب

تمام سال محرم، تمام ذکر حسین

بیا و باز به کارم بگیر ای ارباب

دوباره فرصت اشکی بده و در عوضش

تمام دار و ندارم بگیر ای ارباب

شاعر:محمد علي رضاپور