عهد با چشم پر از مهر تو ما می‌بندیم

کوله بار سفری تا به خدا می‌بندیم

قبله آنجاست که اقبال دل آن سو باشد

پس اقامه به سوی کرببلا می‌بندیم

بست فطرس پر ما را به پر قنداقت

ما پر خویش به امید شفا می‌بندیم

تا ابد بنده و پا بست تو ما می‌مانیم

دل بر آن زلف پریشان و‌‌ رها می‌بندیم

ما حبیبیم که چون پیر غلام تو شدیم

سرخ‌تر در یم خون باز حنا می‌بندیم

باز بر بام تو بنشسته و پر می‌گیریم

روزی از نو شده و عشق ز سر می‌گیریم

حسین اقا برفت عمرم نرفتم کربلای تو

به دل این ارزو بردم ندیدم بارگاه تو

نشد قسمت که می‌رفتم میان روضه عباس

نشد‌ای خاک بر فرقم ندیدم بارگاه تو

نشد که این معصیت بر مر قدت مالم

پس انگاه عرض خود تقدیم و می‌کردم برای تو

که‌ای مولا نبودیم روز عاشورا که می‌کردیم 

همین جسم ضعیف و لا غر خود را فدای تو

شرر افکنده بر جانم غم و مرگ جوانانت

خصوصاداغ مرگ قاسمی که شد فدای تو

فغان زان دم که در شام بلا چون مادرش می‌گفت

که این تازه دامادم همی من هم فدای تو

بهشت عدن کجا و صفای تربت تو

قیاس ذره کجا و بسیط رحمت تو

مشام اهل دل از عطر اشک مست شود

دمی که غنچۀ لب گل کند به مدحت تو

چگونه اشرف مخلوق آبرو می‌یافت

اگر اراده نمی‌کرد حق به خلقت تو

تمام عمر چو خورشید فیض می‌بخشد

اگر به ذره بیفتد نگاه رحمت تو

ز چشم فاطمه فردا نهان نمی‌ماند

دلی که گشت نهانخانۀ محبت تو

هنوز رنگ شفق مانده سرخ تا که مگر

در التهاب بسوزد به پاس حرمت تو

حدیث درد تو را چون شنیدم از مادر

ز کودکی شدم‌ای دوست غرق محنت تو

مرا به مجلس سوگ تو داد مادر شیر

که عادت است مرا گریه در مصیبت تو

چه کار کرده‌ای ای روح گریۀ زینب

که ریخت اشک پیمبر گه ولادت تو

تمام ترسش از این است آذری نکند

بمیرد و نرسد عاقبت به ساحت تو

جان مولانا و سعدی و لسان الغیب‌ها

جان عطار و نظامی شاعران خاک ما

باد قربان‌‌ همان شاعر که از جانش سرود

بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی کربلا

رفت و تماشای قفایش را به من داد

آن گریه‌های پشت پایش را به من داد

با گریه خاکس‌تر شدن را یاد دادم

دیروز که پروانه جایش را به من داد

تقصیر‌ها را گردنم انداخت معشوق

با این بهانه انزوایش را به من داد

طی می‌کنم صحرا به صحرا جاده‌ها را

رحمت بر آنکه گیوه‌هایش را به من داد

قصد کلیم الله بودن کرده بودم

ناراحتم تنها عصایش را به من داد

بدجور نخلستان نشینم کرد آخر

وقتی نجف حال و هوایش را به من داد

دردم حسین است و دوایم هم حسین است

هم درد داد و هم دوایش را به من داد

از حاجیان کعبه هم حاجی ترم کرد

وقتی طواف کربلایش را به من داد

یک عده‌ای را کعبه، من را کربلا بُرد

به دیگران سنگ و طلایش را به من داد

اول دلم را ارباً اربا کرد بعداً

بینِ کفن‌ها بوریایش را به من داد

منِ ناقابل اگر تشنهٔ دیدار توام

از طفولیتم ارباب گرفتار توام

نیستم مستحق این همه لطف و کرمت

تا نفس می‌کشم‌ای شاه بدهکار توام

جان زهرا بَرِ کسی مشت مرا باز نکن

هر چه هستم به تو وابسته‌ام و خار توام

تو به پیشانیِ من مُهرِ قبولی زده‌ای

تا بدانند همه نوکر دربار توام

گریه کردن به تو را مادر من یادم داد

فخرم این بس که سیه پوش و عزادار توام

چه شود لحظهٔ مرگم همه بینند که من

دست بر سینه‌ام و مات به رخسار توام

روز ازل که نقشه عالم درست شد

با اذن مادرت گِل آدم درست شد

نامت نشست بر لب زهرا و گریه کرد

آهی کشید فاطمه و غم درست شد

آبی نبود، خاک نبود و فلک نبود

با اشک چشم اوست که زمزم درست شد

تصویب شد برای تو باید که گریه کرد

از آن به بعد ماه محرم درست شد

پیراهنی که دوخت برای تو مادرت

ته مانده‌اش برای تو پرچم درست شد

دنیا هنوز کاملِ کامل نبود که

با ساختِ حریم تو کم کم درست شد

با نام روضه روی زمین هم بهشت شد

جایی برای گریۀ ما هم درست شد

مقتل نبود و جزوه نبود و خدای خواست

تا که کتاب ابن مقرم درست شد

بی‌تو جهان نداشت بها و بها گرفت

دنیایِ با حسین، منظم درست شد

بعد از گذشت چند صباحی زداغ تو

بازین چه شورش است و چه ماتم درست شد

شاعر:مهدی نظری

یا ایهاالحسین و یا ایهاالشهید

با عشق تو ندیده خدایت مرا خرید

هر سائلی که دست به دامان تو شود

هرگز نمی‌رود ز سرای تو نا‌امید

اصلا بهای این همه احسان نداشتیم

اصلا چه شد که میل شما سوی ما کشید؟ 

هر کس دلش اسیر سر زلف دلبر است

با غمزه‌ای ز هر که به جز یار دل برید

این بی‌قراری دل ما بی‌دلیل نیست

صوت حزین مادری بر گوش ما رسید

والله اصل طینت ما خاک کربلاست

مارا برای گریه خداوند آفرید

با اشک فاطمه گل ما را درست کرد

از نای زینبی به نفس‌های ما دمید

رخت عزای ما همه دست دوز فاطمه است

نقش لباس ما همه زان پیرهن کشید

زین پس حیا ز حرمت این پیرهن کنید

با این لباس پیکر ما را کفن کنید

من را دوباره راهی تا قبر او کنید

از باب قبله با حرمش رو به رو کنید

جز لحظه‌های مویه بر او قیمتی نداشت

گر شرح زندگی مرا مو به مو کنید

هنگام دفن کردن من نوحه دم دهید

چشم مرا به مرثیه صاحب سبو کنید

بعد از وفات بر سر خاکم نایستید

در خاک کربلا بدنم جستجو کنید

او روز حشر با تن بی‌سر که می‌رسد

من را ذبیح مقدم او از گلو کنید

یک روز می‌رسد همه اهل حسینیه

در ظّل عرش با خود او گفتگو کنید