مرا هوای حسینیه بی امان کرده

که چند سال مرا بیشتر جوان کرده

نفس که میکشم انگار بوی کرب و بلاست

هوای صحن ابالفضل مستمان کرده

میان لطمه زنی و میان سینه زنی

دلم هوای عبور از غم جهان کرده

حسین عشق من و عمر و زندگی من است

حسین در دل من عشق را بیان کرده

حسین دست مرا ول نمی کند مردم

حسین در دل دیوانه اش مکان کرده

حسین زحمت من را کشیده این مدت

و هر چه لطف شده یار مهربان کرده

اگر همیشه شدم مست علتش این است

که هر چه کرده همین چای و استکان کرده

هوا هوای حسین و هوای در به دری

دوباره عشق، مرا کلب آستان کرده

میان هروله هایت گرسنه ام شده است

دوباره دل هوس تکه استخوان کرده

اشكي بُود مرا كه به دنيا نمي دهم

اين است گوهری كه به دريا نمي دهم

گر لحظه اي وصال حببم شود نصيب

آن لحظه را به عمر گوارا نمي دهم

عمری بود كه گوشه نشيـن محبتم

اين گـوشه را به وسعت دنيا نمي دهم

در سينه ام جمال علي نقش بسته است

اين سینه را به سينه ي سینا نمي دهم

تا زنده ام ز درگه او پا نمي كشم

دامان او ز دست تمنّا نمي دهم

سرمايه ي محبت زهراست دين من

من دين خويش را به دو دنيا نمي دهم

گر مهر و ماه را به دو دستم نهد قضا

يك ذره از محبّت زهرا نمي دهم

امروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست

اين نقد را به نسيه ی فردا نمي دهم

در سايه ي رضايم و همسايه ي رضا

اين سايه را به سايه ی طوبي نمي دهم

امام حسین(ع)

عجیب نیست اگر روی نیزه سر بالاست

جواب مرد به ذلت جواب سر بالاست

سری به نیزه دو لب آیه های شیرین خواند

از آن به بعد دگر قند نیشکر بالاست

چه سفره ای است که هفتاد دل نمک گیرند!؟

چقدر شور در این جمع مختصر بالاست!

مصاف عشق و ریا نابرابر این گونه است

که در مقابل هر تیغ صد سپر بالاست

به شوق آب لب خشک غرق تب کم نیست

شگفت آنکه تب آب بیشتر بالاست

در این طرف عطش عشق می کند غوغا

در آن طرف عطش سکه های زر بالاست

مپرس "هَل مِن ناصِر" که در جواب ای سرو

به جای دست فقط دسته ی تبر بالاست

به هیچ آب فروکش نمی کند عطشم

دمای داغ تو در کوره ی جگر بالاست

روضه های زمین کربلا

من پاره‌ای از پیکر عرش خدایم

مــن کعبــه اهـل ولایم، کربلایم

خاکم ولی آغشته با خون حسینم

تا صبح روز حشر، مدیون حسینم

از روز اول خون آدم ریخت در من

دریای اشک از چشم عالم ریخت در من

از قلب من باب بلاها گشت مفتوح

می‌خواست در من غرق گردد کشتی نوح

در مـن خلیل الله پایش خورد بر سنگ

از خون پاکش این زمین را کرد گلرنگ

مـن در فـراتم اشـک اسمـاعیل دارم

مـن سایه‌بـان از بـال جبـراییل دارم

مـن انبیـا را شاهــدِ زخـمِ بلایـم

من یک جهان کرب و بلایم: کربلایم

تا بر حسین آغوش خود را باز کردم

از کعبه دل بـردم، بـه جنت ناز کردم

از اول خلقت کـه حـق بخشید بودم

آغوش خود بر یوسف زهـرا گشودم

بـا خاک خـود درمـان درد عـالمیْنم

خـاکم مپنداریـد، مـن شهـر حسینـم

مـن در درون، هجده بهشتِ یاس دارم

مـن در کنــار علقمـه، عبــاس دارم

مـن دور هفتـاد و دو لالـه پر گشودم

آغوش خـود را بـر علی‌اصغر گشودم

در مـن فـروغ حق تعــالی را ببینیــد

خــورشید زهــرا، مــاه لیلا را ببینید

در مـن عـلی‌اکبر ز زخــم بی‌شماره

شد مثل تسبیحی که بندش گشته پاره

مـن روضـۀ گـل‌های بی‌خـار حسینم

تـا صبـح مـحشر میهمــان‌دار حسینم

مهمـان مـن بینِ دو دریا تشنه جان داد

لب‌های خشکش را به هر نسلی نشان داد

مهمـان مـن بـا لـحن شیرین با حلاوت

می‌کـرد نـوک نیـزه‌ها قـرآن تــلاوت

مهمـان مـن چـون بسمل بی‌بال گردید

مانند قـرآن حرمتش پامال گردید

مهمان من در سینه دارد داغ یاران

دردا که شد با داغ یاران سنگ باران

مهمان من جز زخم در پیکر ندارد

مهمان من بـر پیکر خود سر ندارد

مهمـان من بزم عزا را دوست دارد

مهمان من اشک شما را دوست دارد

مهمان مـن بـر امت جدش دعا کرد

خون گلوی خویش را وقف شما کرد

مهمان مـن سـر در ره اسلام داده

از حلق خونین بـر شما پیغام داده

مهمان من زخمش لباسش بود بر تن

پیراهنش را هم به غارت برد دشمن

وقتی ز رگ‌های بریده خون فشانده

اول ســلامِ شیعیــانش را رسانده

فرمود چون نوشید آب سرد، یاران

بر من بریزید اشک چون ابر بهاران

"میثم" اگر چون آب در آتش بجوشد

حاشا کـه بی ذکـرِ حسین، آبی بنوشد

امام حسین(ع)

زمـانِ نـامتناهـی همـان محـرّم تـوست

تمـام مُلک خداونـد زیـر پرچـم تـوست

اگر که سیل سرشکم وجود را برده است

خدا گواست که روز عزای تو، کم توست

به عرصه‌ای که خدا خونبهای توست حسین!

بهشت، قیمت یک قطره اشک ماتم توست

چگونه کشته بخـوانم تـو را که می‌بینم

هنـوز مکتب اسلام، زنـده از دم تـوست

روا بـوَد کـه همیشـه نمـاز، بوسـه زنـد

به وقت سجده به مهری که خاک مقدم توست

اگــر ولادت شیعــه غـدیــر بـود اول

ولادت دگـــرش اوّلِ محــرّم تــوست

چـه قابـل اسـت تـو را خـاتم سلیمـانی

تمـام وحی خداونـد، نقش خـاتم توست

نبـی نبـودی و بـر تــو کتـاب نـازل شد

شکاف سینۀ خونین، کتاب محکم توست

اگـرچـه اهـل نمـازیم و اهـل روزه ولـی

نماز و روزه و خمس و زکات ما غم توست

از آن ز گـلشن سبز بهشت، سبـزتر است

که اشک، آب گوارای نخل «میثم» توست

به ادامه مطلب بروید

به ادامه مطلب بروید