دست بالا بردنش بامن اجابت با شما

عرض حاجت نیست لازم رفع حاجت با شما

مادرش زهراست هر کس یا حسینی گفته است

سر این موضوع و حکم این سیادت با شما

عصمت له را به دیده جای دادن با ولی

از ولایت پاسبانی و حفاظت با شما

با علی حس سر افرازی تو داری لاجرم

می کند احساس خوشبختی امامت با شما

بوسه بر دست تو دادن عادت پیغمبر است

چون که گردیده رسالت هم،رسالت با شما

راه توحید و صراط المستقیم فاطمه 

هر دو یک سمت است و یک سو پس هدایت با شما

خادمی در روضه ها امروز پای ما همه

دست گیری کردن از خادم قیامت با شما 

رشته های چادرت فردا به دادم می رسد

دست خالی آمدن با من کرامت با شما

نان به نرخ حضرت زهراست قوت غالبم

احتساب فطریه بامن (کفایت)با شما

کربلایی در بقیع احداث کردن پای ما

کربلای نوکر تحت لوایت با شما

تا تورا دارم ندارم اضطراب روز حشر

پس (خیال) راحت از ما و شفاعت با شما

شاعر: عليرضا وفائي

بالاترین عبادت ما کار نوکری ست

نوکر شدن زمینه ی فردای بهتری ست

ما سال ها اسیر کمالات دلبریم

او قرن ها مدرس احساس دلبری ست

من عِرق خانوادگی ام روضه های اوست

او شآن خانوادگی اش ذره پروری ست

شغل شریف زندگی ام کفشداری است

این عشق یادگار من از ارث مادری ست

با اشک روضه اش به مقامات میرسند

عشق حسین لازمه ی هر پیمبری ست

گریه کنان او همه از یک قبیله اند

قانون این قبیله حسینی و حیدری ست

با هر کسی که دست اخوت نمیدهیم

عشق حسینِ فاطمه شرط برادری ست

شاعر: حسن كردي

روسیاهم ولی تو را دارم ، ناله های مرا جواب بده

بی کس و کارم و گرفتارم ، سر و سامان به این خراب بده

از وجودم گناه می بارد ، پیکرم بوی معصیت دارد

کمکم کن شبیه "جون" شوم خوشبویم کن کمی گلاب بده

مثل حر و زهیر و مثل ایاز تو خرابم کن و دوباره بساز

نمی از کوثر و کمی هم خاک از وجود ابوتراب بده

من بهشت و جهنمم با توست، گریه و خنده و غمم با توست

تو حساب و کتاب و میزانی تو به این گریه ها ثواب بده

در ازای خودم خودت را و در ازای سرو حرم بده و ...

مستی ام را کمی زیاد کن و از می کوثری شراب بده

آخرش می خری مرا یا نه؟ کربلا می بری مرا یا نه؟

جان مولا چه می کنی آخر؟ کم به این نوکرت عذاب بده

اصلا آقا نبر تو مختاری، اختیار سرِ مرا داری

جان من را بگیر و در عوضش به دو چشمم دو قطره آب بده

بد حسابم ولی به نام شما من قسم می خورم که خوب شوم

امتحانش ضرر ندارد که فرصتی هم به بد حساب بده

شاعر: داود رحيمي

از نگاهت بهار می ریزد ، باغتان پس خزان ندارد که

همه ی سال در کنار منی ، با تو بودن زمان ندارد که

رشته ی زندگی نگاه شماست، لحظه ای این نگاه برگردد

مطمئنم که می روم از دست احتمال و گمان ندارد که

تو همان روح پاکِ یزدانی که در آدم دمیده شد آن روز

زندگی بی حسین ممکن نیست آدمِ بی تو جان ندارد که

من سراپا نیاز اما تو چشمه ی فیض تا ابد جاری

رحمتت واسعه چو اقیانوس انتها و کران ندارد که

از شما هر چه می رسد نیکوست، کمِتان از سرم زیاد بوَد

سرِ خوانِ کرامتِ تو نمک فرق با استخوان ندارد که

هیأتت از بهشت گیراتر، کودک و پیر و مرد و زن با هم

همه یک دست نامشان نوکر، عشق پیر و جوان ندارد که

تو شبیه خودت و یارانت مثل تو تا همیشه بی مانند

مثل این ماه هاشمی نسبت کل هفت آسمان ندارد که

من که قانع نمی شوم آخر لشکری که برا جنگ رود

طفلکِ شیر خوارِ شش ماه، کودک و نوجوان ندارد که

تشنگی...جنگ...تشنگی...برگشت...با دلی تنگ و با بهانه ی آب

باز جنگ و ... خدا به خیر کند، اکبر تو توان ندارد که

شاعر: داود رحيمي

اگر كه سر بدهم پای پرچم تو كم است

هزار بار بمیرم هم از غم تو كم است

فقط برای بیان غم غلام سیاه

هزار مثل لهوف و مقرم تو كم است

تو را به اشك كسی هیچ احتیاجی نیست

اگر چه زخم زیاد است و مرهم تو كم است

گدایی در این خانه را نفهمیده

كسی كه فكر كند واقعا كم تو كم است

میان این همه دیوانه محبت تو

درست نیست بگوییم آدم تو كم است

اگر تمامی عمرم فقط نفس بزنم

به پای اشك تو و نوحه و دم تو... کم است

هزار سال برای زیارتت كوتاه

برای درك عزایت محرم تو كم است

اگر تمامی انگشتها بریده شوند

به پای روضه انگشت و خاتم تو... كم است

شاعر: سعيد پاشازاده

حیف است که از عشق تو یک توشه نگیریم

حیف است که ما دامن شش گوشه نگیریم

خوب است که ما مثل تو ارباب بمیریم

حیف است از این قافله ره توشه نگیریم

زشت است از این قافله با فاصله رفتن

از خیمۀ سلطان کَرَم گوشه نگیریم

اینجاست که دل کاسۀ صبرش بسر آید

حیف است ز گیسوی تو یک خوشه نگیریم

خواهیم اگر بر تو شویم آینه، بایست

از بار گنه بر دل خود پوشه نگیریم

دست من و دامان تو یا قاضی الحاجات

ای کاش که در خیمه کنم با تو ملاقات

امسال مُرید علی اکبر شَوَم‌ای کاش

من نذر گلوی علی اصغر شوم‌ای کاش

از جان و جهان یکسره خواهم بگریزم

جزو سپه ساقی لشگر شوم‌ای کاش

با قاسم و عبداللهِ تو گَعده بگیرم

من در بدر آل پیمبر شوم‌ای کاش

مانند غلامِ سیَهَت بر سرِ دستت

من هم به دعای تو منور شوم‌ای کاش

نان و نمک سفرة تو باد حلالم

من ریزه خور خوان تو دلبر شوم‌ای کاش

هر لحظه به یا لَیتَنی این شعر بخوانم

با اهل حرم عهد کنم با تو بمانم

در عشق اقتدا به اویس قرن کنیم

این دیده را ز اشک، عقیق یمن کنیم

امسال هم تمام پس انداز گریه را

قسمت شده که خرج سیاهی زدن کنیم

 «حی علی العزای» خدا می‌رسد به گوش

باید لباس مشکی خود را به تن کنیم

یعقوب خون جگر شدهٔ چشم من بیا

گریه برای غارت یک پیرهن کنیم

هنگام غسل دادن من، روضه خوان بگو

هرگز نخواسته بدنش را کفن کنیم

او نوکر است، نوکر ارباب بی‌کفن

خوب است بوریا کفن این بدن کنیم

در مقام اشک هر کس که شهودی داشته

کربلا را دیده در مقتل ورودی داشته

آهِ خواهر یک طرف، آهِ برادر یک طرف

کربلا تا نقش بندد تار و پودی داشته

بگذریم از آن عمودی که عمویی را گرفت

بگذریم از خیمه‌هایی که عمودی داشته

در کنار علقمه میراب‌ها هم دیده‌اند

بانویی قامت کمان روی کبودی داشته

سرو قد اکبر و عباس و عون و... بگذریم

هر فرازی را که می‌بینم فرودی داشته

هر چه پیکر‌هایشان سیر نزولی کرده است

سر به سر سر‌هایشان سیر صعودی داشته

مادر او مادر آب است و با دشنه حسین

تشنه جان داده در آن صحرا که رودی داشته

سود گوش پاره و انگش‌تر و سر واضح است

کشتن یک طفل شش ماهه چه سودی داشته

شاعر:سعید پاشازاده

‌ای که از روز ازل ما را جدا کردی حسین

یک نگه کردی و ما را مبتلا کردی حسین

حاجت دنیایی و عقبایی ما را که هیچ

حاجت پیغمبران هم روا کردی حسین

خون تو خون خدا خون نبی خون همه

تو تمام دهر را صاحب عزا کردی حسین

گر نبودی باب توبه تا قیامت بسته بود

باب رحمت را به روی ما تو وا کردی حسین

نان شبه حب دنیا باعث قتل تو شد 

تا بماند اصل دین خود را فدا کردی حسین

یاد دادی وقت فتنه جان نثاری واجب است

این چنین حق را ز باطل‌ها جدا کردی حسین

دشمنت هم دست خالی از کنارت برنگشت

تو کرم اندازهٔ لطف خدا کردی حسین

با لب خشکیده‌ات زیر فشار چکمه‌ها

مادرت شاهد بُوَد ما را دعا کردی حسین

موضوعات مرتبط: اشعار امام حسين(مناجات)