«تهران پرس»-گروه پایداری: شهید غلامعلی رجبی در سال 1333 در محله آذربایجان تهران در خانواده ای مذهبی به دنیا آمد .پدر وی حاج حسن که از اساتید برجسته اخلاق و عرفان زمان خود بود ، اهتمام ویژه ای در تربیت فرزندان خود داشت .
 
غلامعلی بنابر راهنمایی ها و تربیت پدر بزرگوارش مداحی اهل بیت (ع) را از همان سنین نوجوانی آغاز و به دلیل آشنایی با معارف قرآنی و اسلامی و نيز استعداد در حفظ شعر و سوز در صدایش توانست در این عرصه سریع رشد نماید تا بدانجا که از سبک ها و اشعار وی مداحان برجسته بسیاری استفاده می نمودند .وی با انتخاب شغل معلمی راه پدر بزرگوارش را ادامه داد و در مدت عمر کوتاه خود توانست تاثیرات به سزایی بر اطرافیان خود به ویژه جوانان بگذارد .

 
تربیت نسل جوان در محیط مسجد و مدرسه ، شهید غلامعلی رجبی را از حضور در جبهه های حق علیه باطل باز نداشت و سرانجام در سال 1367در سن سی و چهار سالگی در عملیات مرصاد توسط گروهک منافقین به شهادت رسید .
 
شهید غلامعلی رجبی از لسان حاج منصور ارضی :
 
آشنایی با اولیاء خدا توفیقی است که از طرف حضرتش ممکن است برای هر کس مقدر شود،لذا اهل بیت(علیهم السلام) همانطور که ما را در محافل خود راه داده اند با دوستان خود نیز آشنا کرده اند.یکی از آن هایی که ما توفیق مجالست و مؤانست با آن بزرگوار را داشتیم شهید غلامعلی جندقی معروف به رجبی بود.
 
یادم هست در سال ۱۳۵۵به همراه مرحوم چمنی به مشهد الرضا مشرف شده بودیم که در آن سفر ایشان تا صبح در حرم می خواند و ما هم گریه می کردیم.در همان سفر به من فرمودند:هیئتی هست به نام حسین مظلوم یا دیوانگان حسینی که خیلی از گریه کن های امام حسین۰علیه السلام)در آنجا جمعند و در یکی از حسینیه های مشهد جا گرفته اندبرویم و استفاده کنیم و واقعاً قبل از انقلاب کمتر هیئتی به این شور و ناله و نوا پیدا می شد.
 
آن موقع شعری در مورد حضرت زینب(علیها سلام)که از سروده های استاد عزیزم حاج آقا آرام بود حفظ کرده بودم وقتی به هیئت دیوانگان حسینی رفتیم آن را خواندم و مجلس عجیبی هم شد،از جمله کسانی که در آنجا بود شهید غلامعلی بود که در آن موقع سنی هم نداشت. حال بکاء ایشان و اطرافیانشان سبب اشنایی ما شد و تا سال ۱۳۶۷ که به مشهد الرضا مشرف می شدیم از ایشان فیض می بردیم که بعد از آن رفتند و به شهادت رسیدند.
 
خیلی ها در مورد شعر صحبت کرده اند اما به نظر بنده شاعری که برای اهل بیت شعر می سراید خود باید جزیی از آن شعری که سروده است باشد.یعنی به آن چه نوشته رسیده و اهل آن باشد و ما می بینیم که غلامعلی به آن رسیده و اهل آن بود.او در انتقال حال واقعا استاد بود و بدون اشک و سوز و آه هرگز نمی خواند و شعر هم نمی گفت.
 
«این برای شعرا بسیار مهم است که بسوزند و بگریند و بسرایند.»
 
غلامعلی اگر می گفت قربون کبوترای حرمت منظورش فقط این نبود که فدای کبوتر های ظاهری حرم بشود بلکه او فدایی تمام کسانی بود که به سوی امام رضا پرواز می کردند حالا یا به واسطه تقوی،زیارت و یا حتی با شهادت.لذا او فدایی نوکران اهل بیت بود تا اینکه فدایی خدا شد.حرکات و سکنات غلامعلی دم از حسین می زد و فقط این نبود که با زبان مردم را جذب این دستگاه کند یعنی هیچ گاه لباس نوکری را از تن بیرون نمی آرود.وقت گریه اشک می ریخت.وقت خواندن می خواند و هیچ ابایی از ظرف شستن و دیگر کارهایی که باید در هیئت انجام شود نداشت.
 
یکی از محاسن اخلاق این بزرگوار این بود که وقتی به او تهمت می زند و یا  سخن ناروایی می شنید در حد اعلا صبور بود.
 
اگر زیاد جبهه نمی رفت می دانست که باید با معلمی سنگر فرهنگی جامعه را گرم نگه دارد و با فعالیتهای مختلفی که داشت،با تهاجم فرهنگی به نحو شایسته ای مبارزه می کرد.تا جایی که از دیر امدن او به هیئت در دهه اول محرم پدر بزرگوارش حاج حسن آقای رجبی ناراحت می شوند.بعدا متوجه می شوند که وقتی به طرف هیئت می آمده از داخل خیمه ای که کودکان برای محل،برای عزاداری آماده کرده بودند می شنوند که ای کاش غلامعلی می آمد و برای ما می خواند.بعد از شنیدن این جمله هرشب اول به خیمه انها می رفته و برای کودکان و نوجوانان نوحه سرایی می کرده است و بعد به هیئت خودشان می آمده است.یعنی برایشان فرق نمی کرد که مستمعین و اهل هیئت نوجوان باشند یا یکسری هیئتی قدیمی.او می گشت و محل رضای حضرت رضای حضرت زهرا را پیدا می کرد و در آنجا به انجام وظیفه مشغول می شد.
 
در ان زمان ایشان به همراهی مرحوم قاسم ملکی شعر گفتن به زبان ساده را رسم کردند،که خیلی ها نسبت به این کار ایراد گرفتند و انتقاد وارد کردند،اما این اشعار اوج صفا و صمیمیت آنها را با اهل بیت نشان می داد و واقعاً این نوع شعر جایگاه خود را در میان خوانندگان جوان و رزمنده پیدا کرد. از شاخصه های این بزرگوار این بود که اشعاری را که خود ایشان سروده بودند را اول به شخصی دیگر می دادند که او بخواند و بعد خود در هیئات می خواندند.
 
این شهید بزرگوار هیئت را مرکز مقابله با تهاجم فرهنگی دشمن قرار داده بود و و اگر کسی بخواهد خدمتی به دین حق و مکتب اهل بیت(علیهم السلام)بکند همین یک حرف برای او کافیست. از خصوصیات شهید غلامعلی این بود که با دعای کمیل مأنوس بود و در اجابت خواسته های خود از لسان امیر المؤمنین موفق شده بود .لذا از اباد بودن شب و روزش به واسطه ذکر خدا و اهل بیت به خدمتی متصل رسیده بود.
 
در خاتمه باید عرض کنم که شهید غلامعلی رجبی جزء عاشوراییان شده بود و با شهادتش این را به اثبات رساند و واقعاً در بسیاری از حالات مظهر ارباب بود و در وسع خود در هر زمینه ای که بگوییم الگو و اسوه بود. امید واریم همه مانند این شهید ،دنیا و آخرت خود را به واسطه محبت اهل بیت آباد گردانیم.
 
برگرفته از کتاب کبوتر حرم
 
 
 
  وصیت نامه شهید غلامعلی جندقی رجبی
 
بسم الله الرحمن الرحیم
 
 
 
که من به جرم محبّت قتیل خنجر یارم      بخون خویش نویسم به روی سنگ مزارم      
 
 
 
ربَّنا فاغفرلنا ذُنوبَنا و کفِّر عنّا سیّئاتنا وتَوَفَّنا مَعَ الابرار       ربَّنا اِ نَّنا سَمعنا مُنادیاً  یُنادی للایمان اَن آمنوا بربِّکُم فامنّا
 
 
 
تَجدهُ عوناً لَکَ فی النَوائِب      ناد علیّاً مَظهر العجائب          
 
 
 
بِولایتکَ یا علیٌّ یا علیٌّ یا علیٌّ       کُلُ هَمٍّ وغَمٍّ سَیَنجلی     
 
      
 
 
 
اینجانب غلامعلی جندقی وصیت می کنم که همه آشنایان، دوستان، پدر و مادر، برادرانم و خواهرانم همگی را شفاعت خواهم کرد. مرا در هیئت فراموش نکنید.
 
در مجلس ختم وغیره، فقط و فقط روضه حضرت اباعبدالله (ع) خوانده شود.
 
روضه برای امام حسین (ع) عمری است مورد علاقه و عشق من بوده و من با روضه و محبت اهل بیت و مجالس و هیئت ها مأنوس بوده ام و اگر به من اجازه داده شود به دنیا رجوع کنم و با روحم به شما سر بزنم فقط دوست دارم در هیأت ها و روضه ها شرکت کنم . مرا فراموش نکنید مخصوصاً محرم، شب ها و صبح ها  از اربابم می خواهم اجازه دهد من به هیأت بیایم و شما را هم سفارش می کنم  به عزاداریها که بلا را دفع می کند و اشک بر حسین (ع) کلید پیروزی است.
 
دفاتر شعرم وکتابهای روضه و شعرم مال غلامرضا برادرم که در هیأت بخواند. التماس دعا دارم.
 
 براداران عزیزم مخصوصاً غلامرضا، شما را به خدا در هیئت یاد من باشید و من قول شفاعت به شما می دهم و در خاتمه از دوستان و آشنایان همگی خداحافظی نموده و حلالیت می طلبم و بهترین هدیه برای من اشک چشم برای حسین (ع) است، اگر گاهی در هیئت ها یک قطره از اشک برای اربابم را به من هدیه کنید از همه چیز برایم بالاتر است، آنقدر که این یک قطره را  به تمام بهشت نمی فروشم.
 
به امید دیدار شما در قیامت
 
غلامعلی جندقی رجبی
 
اندیشمک4/5/1367